Her günümüz ezberle geçiyor. Yediğimiz yemekler ezbere. Kahvaltı da yediğimiz şeyler ezbere. Mesela, kuru fasulyenin yanında ne yenilir diye sorsam , çoğunluğun yanıtı belli.
Günlük konuşlarımız da ezbere. Birine nasıl hatır soruyoruz bir düşünün. Peki, bize böyle bir soru sorunca nasıl yanıtlıyoruz.
Yatma, kalkma saati bile bir ezber. Bu ihtiyarlarda daha net. Vücut,ezberi yapmıştır bir kere. Belli bir saatten sonra ne yapılsa uyanık kalamaz, ne yapılsa uyuyamaz.
Evimizin yolu bile ezberimizde. Yok, değil diyorsanız, evinize ilk taşındığınız günleri hatırlayın.
Peki, ezber iyi bir şey mi?
Bu neyi ezberlediğimize bağlı?
Günlük ezberlerimiz dışında en çok bize ezberletilen şey neyi istemediğimiz. Neyi istemediğini çok iyi bilen kalabalıklar. Bu yüzden, dünyada sürekli, kaos, karmaşa yaşanıyor. Yüzlerce yıl öncesinde ataların yaşadığı sorunlar üzerinden torunlara düşmanlıklar ezberletiliyor.
Bir de ne istediğimizi ezber etsek.
Okullar da ezber nasıl?
Ezber denilince ilk akla belki de okullar gelmekte. Bu ezberci eğitim anlayışına karşı her gün yeni bir makale ile karşılaşabiliyoruz. Öğretmenler, ezbere karşı söylemler söylemekte. Bırakalım bunları çocuklar bile ezberi hiç sevmediklerini dillendirebiliyor.
Oysa, amaç kulağı tutmaksa ters ya da doğru tutmanın ne önemi var.
2+2’nin 4 ettiğini ezber dışında öğretmek mümkün mü?
Lambanın yanması, icat edilmesinden sonra ezbere dayanmıyor mu?
Hangi, yöntemi uygularsanız uygulayın, konuyu öğrenemeyen bir grup var aslında.
Sorun ezber değil.
Ben çocukların zihinsel dünyasını file, okulu karınca yuvasına benzetiyorum. Yani, fili karınca yuvasına sokmaya çalışıyoruz. Girmeyince de, acaba nerede hata yapıyoruz diye bir birimize soruyoruz. Verdiğimiz cevaplar ise düpedüz bir kandırmaca.
Ezberci eğitim de bu yanıtlardan biri.
Yok, yok ezber sandığımız kadar kötü bir şey değil. Yeter ki, düşmanlıklar ezberletilmesin.
