Elif GÜNEY

Okyanus Yüreğim

Okyanus Yüreğim

Deniz bana sonsuzluğu anımsatır..
Yüreğimi kabarıp coşmasıyla..
Laciverdinde matem, yeşilinde huzur...
İlk bakışta gök ve yerin bir parça görünmesi,benim gibi..
Ya dipte, ya sonda  olmam gibi..
Yan yana gibi...
Hâlbuki ne kadar yakın görünüyorlar, çok da uzak değiller bakmasını bilene...
Ya dipte,ya sondayım ya;
Bak,gök ile yer bile bu kadar yakınken..
Ben yekpare olmayayım mı,göğümle yerim arasında...
O larciverdiyle, yeşilini bir arada kaynaştırıp, bozmadan sergileyebiliyorsa tüm muntazamlığıyla,
Ben laciverdimi saklayabilir miyim?
Yeşilime,'sen görünen yerlere sahilime seril'diyebilir miyim?
Sahilim çakıllarla dolu benim...
Yeşilime kıyamam..
Yaklaşmasın oraya, acıtır canını hırçın dalgalar...
Larcilerim görünsün varsın...
Varsın bu deniz kapkara desinler..
Varsın derin görüp yaklaşmasınlar..

Kime gam? Kime keder?
Bana mı?
Ben denizler gibi geniş ve derin yüreğimle,
İçimdeki sayısız hazinelerimle,
Gökteki bulutlarımla
Memnunum Yarenliğimden,
Yârenliklerinden...
Dokunmasınlar boğarım zannıyla...
Ben öyle bir kabarıp, bir yatışıp,
Seyran ederim âlemde...
Hem diplerimde esas hazineler
İnmesem göremem ki...
Alıp yıldızlara nasıl hediye ederim ki yakamozları başka...
Nasıl bir çocuğun sevinci olabilirim
Derinlerimdekini çıkarmazsam?..
Nasıl babasının elinde ekmek olurum bencilleşirsem?..
Bir oyuncak olamam,bir bisiklet olamam..


Sığ taraflarımda var görmek isteyene..
Sakin...
Bir sevgiliye aşkı anlatamam,
Sükunetim olmazsa..
Dalgalarımı duymazsa kaybolur çığlıklarında...
Ben ona ' gel-git' lerimle anlatırım gitmeleri, geldiği gibi...
Kalıcı sanmamayı fırtınayı...
Yüreğinin ben gibi kabarıp, ben gibi sakinleşeceğini..
Çıkmadan, inemeyeceğini...
Rüzgâra göre hareket ederse, yorulmayacağını...
Aksinin onu ve içindeki hazineleri alabora edeceğini...
Ve belki bu yüzden bir çocuğun babasının ekmeksiz geleceğini evine..
Zararının kendisiyle kalmayacağını...


Denizim....Yüreğim....
Sen gibi daim... Sen gibi sakin...
Bazen coşkun... Ama hep razı...