Facebook Twitter Linked-in Whatsapp

1400 küsür yıl, 14 asır öncesiydi...

Kainat sevince boğuldu, güle döndü aşkından...

Kainat yaratıldı muhabbetine Efendim (S.A.V.)...

Bizler yalnız birer zerre iken Sen'in (S.A.V.) sayende Rab katında değerli olduğumuzu fark ettik. Rab Sen'i (S.A.V.) yarattı ilkin Efendim (S.A.V.), bizleri ise muhabbetine var etti.

Her ne kadar ümmetin olmaya çalışıp da hak edemediğimizi düşünüyorsak biliyoruz ki Sen (S.A.V.) ümitsizliğe düşmeden Rabbim yolunda, Sen'in (S.A.V.) uğruna emek veren bu kardeşlerini gülümseyerek izliyorsun.

Hani bizler için 'kardeşlerim' demiştin ya Efendim (S.A.V.)...

Ashab hüzünlenmişti ve Sen (S.A.V.) onlara: 'Sizler benim arkadaşlarımsınız.' dediğinde, onlar: 'Keşke ahir zamanda yaşayan kardeşlerinden olsaydık.' diye iç çekmiş, bizlere olan sevgine imrenmişlerdi.

Bizler de Sen'i (S.A.V.) çok seviyoruz Efendim (S.A.V.)...

Sen'i (S.A.V.) daha çok sevmek istiyoruz...

Nefsimizden daha çok...

Hani demiştin ya Ömer'e (r.a.): 'Ya Ömer (r.a.), beni nefsinden çok sevmedikçe iman etmiş sayılmazsın.' Bizler Ömer (r.a.) değiliz ama Ebu Cehil de değiliz. Sen'in (S.A.V.) muhabbetli ikliminde dolaşmayı arzulayan 'Sen'i (S.A.V.) görmeden seven', kardeşleriniz...

'Görmeden seven' yalnız biz değiliz...

Efendim (S.A.V.), üç aylıktın, Amine Annemiz Sen'i (S.A.V.) uyutup işlerini yapmak üzere odadan çıkmıştı. Döndüğünde Sen'i (S.A.V.) 'ümmetim ümmetim' diye ağlarken bulmuş, Sen'i (S.A.V.) hemen kucaklayıp göz yaşlarına boğulmuştu... Sen (S.A.V.), bizi 'görmeden sevdin', bizlere ağladın. Günahlarımız için öylesine yalvardın ki Rabbimiz'e kulaklarımız her daim çınlar oldu. Kulaklarımız her daim çınlar oldu da biz o zamanlarda dahi Sen'i (S.A.V.) hiç düşünmedik... Sen'den (S.A.V.) daha sevgili gördüklerimizi andık hep. Oysa Sen (S.A.V.)... Oysa Sen (S.A.V.) Rab katında bizi anmaktaydın. Biz vefasızları affet ne olur. Ashabın Sen'in (S.A.V.) için yaptıkları yanında bizim yaptıklarımız zerre kalırken Sen (S.A.V.) hep bizleri düşünüp sevdin. Sevgine layık olamasak da sevdin...

Efendim (S.A.V.)! Rabbimizin muhabbeti hürmetine Sen'in (S.A.V.) şefaatini diliyor, ümidimizi kaybetmiyoruz. Rabbimiz Sen'in (S.A.V.) hürmetine bizleri ümmetinden eylesin, kalbimizi Sen'in (S.A.V.) muhabbetinle nurlandırsın. Sen (S.A.V.) mahşer günü yüzümüze bir gül de Efendim (S.A.V.) razıyız biz cehenneme...

Biz o gülüşünle gül dikeriz her yere... 

— KÖŞE YAZISI SONU —